Krijg je tegenwoordig alleen maar aandacht als je iets hebt? Daar lijkt het op in het volgend gedichtje:

“Bij ons op school zit een Aad die altijd vecht en altijd slaat. Hij mept voortdurend van zich af en toch krijgt hij nou nooit eens straf. Aadje is in wezen zoet en lief, maar kleurstof maakt hem agressief.

Naast mij zit Marie Esmee die schrijft “hij loopt” nog met dt. De meester zegt ze is dyslectisch die schat vraag haar niet hoe spel je dat. Bij twaalf fouten in dictee zegt de meester valt wel mee, en ik krijg bikkelhard een één en dat vind  ik toch zo gemeen.

En Jans vader is aan de drank dus mag hij krassen in de bank. En Joost heeft water in zijn knie dus mag hij onder de les naar therapie en als Marion pest dan zegt ze droog ik heb een korte spanningsboog. En Jetje met een keelabces mag dropjes snoepen tijdens de les. Tim heeft schimmel dat is slim hij hoeft niet te douchen na de gym.

Maar ik heb niets en dat is naar, mijn ouders zijn nog bij elkaar, mijn vader loopt niet in tutu’s, ik heb gewoon geen een excuus. Als je geen gebreken hebt dan ben je pas zwaar gehandicapt."

Bron: Meisje met handicap